Vandaag trekken we naar de Theadrôme in Wilrijk, waar The BluesBones een release party geven van hun nieuwe album ”Live On Tour”, opgenomen op Swing Wespelaar en Brezoi (Roemenië) tijdens hun lente- en zomertour dit jaar. De kast met hun palmaressen wordt stilaan te klein. Als triomfantelijke gladiatoren van deze tijd, veroveren zij alle harten in zalen en op festivals van U.K. tot Roemenië. Hebben vele fans tot in de U.S., dat bewijzen de charts en reviews. Niet zomaar nr. 1 op de Blues Charts USA in 2020, nr. 3 in 2023, 2nd place 2017 European Blues Challenge, best band 2024 in the Belgian Blues Awards. Ook Blues Matter Magazine vermeldt hen met één van de beste albums 2024 + go to see them. Vanaf 2011 zijn de BluesBones niet aan hun proefstuk, of toch...? Vandaag pogen zij, als try- out, een “Unique Unplugged Set”, we zijn benieuwd.

Omstreeks 20h15 start de band de “Unplugged Showcase” met “A Better Life”. Voor de fans onder ons, een verrassende uitvoering uit de Chasing Shadows album (2018). Een band die zijn eigen voorprogramma geeft, kom je niet alle dagen tegen, schertst Nico. Al zittend beginnen de 'bones' alle vijf op een stoel of kruk, terwijl publiek al na eerste nummer verdiend rechtstaand applaus geeft. Unplugde schot in de roos. Met “Betrayal”, een song door Edwin geschreven, wordt de eerste gastmuzikant Tom Eylenbosch erbij uitgenodigd en samen op keys, dopen zij ons volledig onder in de slowblues. Tom kennen we als genomineerde beste instrumentalist door de Belgische Blues Association. Bij Guy Verlinde en als verse kracht bij Stef Paglia Band. De power en stemvastheid van Nico is gewoon top, dat blijft hij ons verder bewijzen in “Runaway” en met nog diepere voice in “Demon Blues”. Stef heeft intussen al een paar vooraanstaande applaudisserende gitaarsolo's over onze hoofden gegooid en wordt nu vergezeld door een tweede uitgenodigde gast, Walter Broes, de doorgewinterde singer-songwriter en guitarleader van de Seatsniffers, op een meer elektrisch ingeplugde hollowbody.

Nico vertelt ons het Duitse kinderspeeltuin verhaal, wat aanleiding gaf tot schrijven van “Seesaw Blues”. De gebroken wipplank voor altijd in het geheugen en ook op CD gegrift. Op “Moonshine” toont Walter ons op gitaar dat solo's verdomd kunnen knallen. Terug met zijn vijf, een slide intro van Stef op “Going Down”, plectrum tussen de tanden wat belooft op verder subliem meesterwerk. Wim De Vos aka Howlin' Bill, vervoegt nu voor “The Tale Of Big Tim Brady”. Inderdaad de enige die al de European Blues Challenge won (2011). Ooit nog met zijn Howling Dogs, momenteel Bill & the Burners. Hij bewijst hier, op zijn superbe mondharp, hoe en waar de bluesmosterd vandaan wordt gehaald met een heerlijke solo. Maar ook Edwin gooit alle registers majestueus open, Geert altijd uitstekend tot grandioos, Jens ijzersterk uitmuntend op een Loota percussion, een Scandinavische Cajon drumset met pedalen, terwijl Stef, je weet wel, ook akoestisch briljant geweld kan plegen. Wim neemt nog de leiding op zijn mondharmonica in “No Good For Me”, terwijl Nico in alle nummers het beste van zichzelf toont, gewoon moorddadig en geslaagd, in drie woorden: Bang Bang Bang.

Na de pauze volgt om 21h30 de “Full Electric Show”, dat zijn we meer gewoon, vertelt Nico. Net zoals het eerste nummer op de nieuwe “Live On Tour” album, brengen ze in de prachtige en goed gevulde Theadrôme, de funky mood met “Changes”. De meesten onder ons kennen de waarde van Nico zijn stem, toch blijft hij ons altijd verrassen. In Engeland spreken ze over “the barbed wire gently comming out his throut”, ik ga het niet letterlijk vertalen, te grappig, maar woorden als gevoelsvol, energiek en soulvol zou nog maar een aanloop zijn tot …en dan nog humor. De setlist blaakt uit van sterke nummers die je gerust evergreens kunt noemen, als “Chain Gang” en “Find Me a Woman”. Top is ook “Broken Down Car”, waarbij vierde gastmuzikant Stijn Bervoets hen nu waardig vervoegt als tweede leadgitarist naast Stef, nu gekleed met een trotse rode Gibson. “I Cry”, met een traan blijvend in het hart, voor overleden vriend en drummer Koen Mertens (rip 2022). Stijn kennen we ook als guitarwizard bij Guy Verlinde & The Mighty Gators en vervanger bij de BluesBones als Stef zelf met eigen band optreedt. De beide orgels van Edwin onder controle, met aan de rechterhand zijn Nord Stage 3, die zowel piano, keys als synth. aankan. Zijn linkerkhand op Hammond met de Wesley, die hem als het ware koelte toewuift. “She's Got The Devil in Her” met Edwins' solowerk altijd opwindend in opbouw en passie.

We blijven verder genieten van “The Road Ahead”, een happy meezingend publiek tijdens “Moving On” en een song uit een ouder BluesBones repertoire “Believe Me”, een nummer uit hun eerste album Voodoo Guitar (2012) in een goosebump versie, sommigen met een B vooraan. Stef geeft hier weer zo'n solo waardoor hij, op de tenen en trillende benen, dreigend de sterrenhemel invliegt. Gelukkig is dit theater hoog genoeg. De “Witchdoctor” is ook in de zaal, weliswaar niet en op de “Live On Tour” CD/LP. Stijn Bervoets, terug ingeplugd, geeft hier met Stef een prachtig gitaarduel, ook op bijhorende videoclip te beluisteren en te bewonderen. Stef opent dan slidend op zijn bruine Fender de gospel “Talking To The Lord”. Nico is alsmaar meer in form, waar staat die bus olie toch op het podium? Maar Nico heeft wel een lichtgevende toverstok gevonden en even weer oppassen voor de “Devil's Bride”, van die andere singer-songwriter Matt Andersen. Terwijl in mijn oren, Nico deze volledig overtreft door zijn vocale bloemekee. Ware het niet dat Tom en Edwin hier ook nog samen de lont aansteken met een grootscheeps orgelduel. Vooraan werd al paar keer gedanst, maar nu vraagt Nico iedereen om te dansen...Geert staat al springend, met zijn oranje bas in “No Good For Me”, het laatste nummer in te luiden. Als encore nog een song, waarbij de meeste vrouwen hier heupwiegend mee dansen “Whiskey Drinking Woman”. Nogmaals een sixstrings duosolo van Stijn en Stef. Crème de la crème, als je bluesrock hoog in je vaandel draagt. Dit vierde “Live on Tour” album kan ik zeker iedereen aanraden en zo mogelijk de BluesBones eens te gaan bekijken to keep the blues alive.

Guy Cuypers